Μείασμα ανθρωποειδούς, ενδεχομένως Γαλλικής καταγωγής.

Λιγοστά μαλλιά, εναπομείνοντα απο μια καράφλα στο κέντρο της κεφαλής.
Κόκκινου χρώματος η κόμη, ένα μούσι (κόκκινο επίσης) σε σχήμα γάτζου... νύχια ορτυκιού και ένα τυφλο μάτι που μένει κάτασπρο να κοιτάει το κενό γεμίζοντας σε με αηδία και οίκτο ταυτόχρονα.

Ψιθυρίζει ξύνοντας το πηγούνι του σε μία ακατανόητη γλώσσα "... και απο όλους τους ανθρώπους που μισώ, οι Γιαπωνέζοι είναι οι πιο αηδιαστικοί άλλωστε..."


Το παραπάνω δεν είναι παρα μόνο ένα ελάχιστο απόσπασμα απο την ταινία "Tokyo!". Μια "συλλογη" απο 3 ταινίες μικρού μήκους που έχουν ως έδρα τους το Τοκυο της Ιαπωνίας.


Εντυπωσιάζομαι κάθε φορά με τη μ***κία που δέρνει τους Ιαπωνέζους.


Ναι μπορεί να είναι τέχνη και η τέχνη δεν περιγράφεται, δεν εξηγήται... όμως οχι έτσι ρε παιδιά.


Ήταν απο οτι χειρότερο έχω δεί σε ταινία τα τελευταία 3 χρόνια. Σαν ένα κακοφτιαγμένο anime με πραγματικούς ηθοποιούς.


Την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Καλοκαίρι 2009

Πάει καιρός απο την τελευταία ανάρτηση μου εδώ.


Η θητεία. Ήρθε - έφυγε ουτε που το πήρα χαμπάρι (δηλαδή το πήρα, απλά είναι σε σκοτεινές γωνίες του μυαλού που, καλύτερα ξεχασμένες)



Θέλω να φύγω.

Ετσι λοιπόν ετοίμασα τα χαρτιά μου για να φύγω για σπουδές στη Αγγλία.

Συναυλίες πολλές, το καλοκάιρι ήδη έχει μπει για τα καλα. Και ενω θα ήμουν σε μια φάση (άλλοτε ) που ο αριθμός των θαλασσινών μου μπάνιων θα είχε φτάσει ήδη διψήφιο αριθμο. Είμαι κλεισμένος, άφραγκος προσπαθώντας να ετοιμαστώ για έξω.

Οπου φυσικά το έξω είναι τα "Λονδίνα" και οι "Αγγλίες" και όχι το κέντρο για καφέ ή κάποια παραλία για μπάνιο.


Θέλω δουλειά, κάτι για 3 μήνες πριν φύγω. Να έχω γεμάτο το πουγκί μου όταν πάω στα ξένα, άνθρωπος είμαι, κάτι μπορει να συμβεί απο απρόοπτα η ζωή φυλάει μπόλικα.

Εχω κάνει έναν αξιολογο αριθμό συνεντεύξεων, και ακόμα μου κάνει εντύπωση ο τρόπος αντιμετωπισης μερικών επιχειρήσεων. Επιχειρήσεις που περιμένεις να έχουν μια σοβαρή αντιμετώπιση στο ζήτημα εύρεσης εργασίας και όμως δείχνουν να έχουν λιγότερη οργάνωση απο τη "ΕΒΓΑ" της γειτονιάς μου.

Φυσικά η οικονομία δεν θα έρθει μόνο απο πλευρά της δουλειάς.

Ολες οι προσπάθειες μου για να φύγω "έξω" σημαίνουν αξιόλογες οικονομίες στα θέματα των εξόδων και φυσικά των διακοπών.

Αντε να δούμε πως θα πάει αυτο το καλοκαίρι...

Για όλα τα πράγματα υπάρχει μια πρώτη φορά... Part A

... έτσι λένε τουλάχιστον και έτσι ξέρω και γω.


Είναι η πρώτη φορά που μπήκε σε μια σχέση έχωντας τα κέρατα έτοιμα πάνω στο κεφάλι του.

Η σχέση του, αν και εδειχνέ γλυκιά και ήσυχη κοπελίτσα, έφερε μια τρέλα γοητευτική. Θύμιζε το ιδιόρυθμο χιούμορ του και την περίεργη αγάπη του για την ποπ κουλτούρα. Πίστεψε λοιπόν οτι βρήκε επιτέλους έναν άνθρωπο με τον οποίο θα συνεννοηθεί και θα περάσει καλά (αυτό δεν κοιτάνε όλοι άλλωστε στις αρχές μιας σχέσης;).

Αμ δε, πρέπει επιτέλους να το παραδεχτεί. Οι γυναίκες που τραβάει είναι οι ψυχανώμαλες ή όσες έχουν σκελετούς στην ντουλάπα τους (κρυμμένα μυστικά για όσους δεν γνωρίζουν την έκφραση).

Η κοπελίτσα του άρεσε, έχοντας μάθει πλέον οτι ο φόβος παραλύει και δεν οφελεί σε τίποτα της τα έριξε στα ίσα. Άλλωστε, απο την 2η φορά που βρεθήκανε, είχε κοιμηθεί και σπίτι της και της έκανε αγκαλίτσα επειδή η κοιλίτσα της πονούσε (απο εκείνες τις μέρες του μήνα που λένε). Το πρωί της επόμενης μέρας δεν λέγανε να σηκωθούν απο το κρεβάτι κάνοντας αταξίες και κινήσεις που συνήθως είναι στην σελίδα "02" των καλύτερων οδηγών για προκαταρκτικά.

Φάγανε πρωινό μαζί αγοράζοντας τα υλικά απο το κοντινό σουπερμάρκετ, δίπλα δίπλα με τα αστειάκια τους... ζευγαράκι σκέτο. Λίγο πριν φύγει απο το σπίτι της ζήτησε (όπως επανελλειμένα ζητούσε καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας... τι μαλάκας) ένα φιλί... εκείνη ψέλλισε ένα ισχνό "Όχι" κοιτώντας τα χείλη του και γλύφωντας την γλώσσα της... έ δεν ήθελε και πολύ... όρμησε και το πήρε... και εκείνη φυσικά το έδωσε... Την επόμενη μέρα θα έμπαινε χειρουργείο για μια επέμβαση ρουτίνας.

Όλα καλά λοιπόν μετά απο εκείνο το φιλί. Χαρούμενος που βρήκε μια κοπελίτσα που του ταιριάζει συνέχισε να τρέχει στις καθημερινές του ασχολίες. Την επισκέφτηκε στο νοσοκομείο, κάτι που εκείνη εκτίμησε. Όπως και το τριαντάφυλλο που της έφερε, το μοναδικό σε όλο το δωμάτιο.

Δεν τον πείραζε που ήξερε οτι έχει 8 άντρες κολλητούς και ελάχιστες (έως μηδαμινές) φίλες. Του είχε ξεκαθαρίσει οτι δεν θα μπορούσε να δεί ερωτικά κανέναν απο αυτούς. "Αγοροκόριτσο" σκέφτηκε εκείνος... τι μαλάκας. Μίλαγαν περιστασιακά, έστελνε μυνήματα το πρωί για να λάβει απάντηση το βράδυ. Το πήγαινε όσο πιο χαλαρά μπορούσε, σεβόταν το προγραμμά της και το γεγονός οτι ακόμα αννάρωνε, δεν ήθελε να πιέσει τις καταστάσεις άλλωστε. Λίγες μέρες μετά δέχτηκε ενα μύνημα, να βρεθούνε να μιλήσουν γιατι κάτι έχει να του πει... "Ωχ" σκέφτηκε. Δεν απάντησε, ήθελε να σκεφτεί πως θα το χειριστεί διότι το έργο το έχει ξαναδεί... συνέχισε εκείνη "Γιατι αργείς να απαντήσεις; Συνήθως απαντάς γρήγορα εσυ."

"Ήμουν με τα παιδιά, τώρα ξεμπέρδεψα"... προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο. Δεν ήθελε να τα σκατώσει πάλι. "Θέλω να μιλήσουμε, να σε πάρω τηλέφωνο;". Τον πήρε, μίλησαν. Του είπε οτι δεν είναι έτοιμη για "Αγόρι". Το χειρίστηκε καλά ο μπαγάσας: "Θέλω να σε δω να μου τα πείς απο κοντά." ήξερε πολύ καλά τι θα έκανε, δεν θα έχανε χρόνο.

Βρέθηκαν την επόμενη μέρα σπίτι της, μίλησαν περι ανέμων και υδάτων ώσπου το ανέφερε ο ίδιος. Του είπε οτι πριν ένα χρόνο βγήκε απο μια κακή σχέση και δεν ήθελε ακόμη να επενδύση σε μια σχέση. Εκείνος ήθελε να την πιάσει *off-guard* και της τα έριξε στα ίσα. Της είπε οτι του άρεσε και οτι θέλει να ειναι μαζί της.

- "Δεν θέλω να σε χάσω απο την ζωή μου. Αν τα έχουμε θα σε χάσω όταν θα χωρίσουμε. Δεν μπορούμε να ήμαστε φίλοι;"

- "Ελα μου ντε που εγώ δεν μπορώ να σε δω φιλικά, ερωτικά σε βλέπω μόνο... πές μου να ξέρω που βαδίζω. Θέλω να ήμαστε μαζί, γιατί βλέπεις το τέλος και όχι την αρχή;"... τι μαλάκας.

- "Δεν είναι τόσο απλό, θέλω χρόνο..." είπε αβέβαιη, δαγκώνοντας τα χείλη της... δεν συνέχισε.

Ούτε και αυτός. Πεπεισμένος οτι θα κερδίσει την μάχη. Αμέσως η συζήτηση μεταπήδησε αλλού. Γνώρισε και την αδερφή της και κανόνισαν να βγούν ζευγάρια το βράδυ για φαί. Στην έξοδο πήγε να κλέψει ένα φιλί... εκείνη έπαιξε, αλλα δεν του το έδωσε τελικά...

Το βράδυ ήρθε, πέρασαν ωραία. Στο τέλος της βραδιάς κατέληξαν οι δύο τους, σε κάτι μοναχικά σοκάκια συζητώντας την αξία του φιλιού που της ζητούσε. Εκείνη επέμενε οτι είναι κάτι που θα την δέσει και δεν είναι έτοιμη να επενδύσει... εκείνος τόσο της εξηγούσε να μην τον φοβάται... ζητούσε κάτι απλό που του είχε ήδη δώσει... Εκείνη έβρισκε συνέχεια δικαιολογίες, απο τις πιο λογικές μέχρι τις πιό γελοίες. Στο τέλος του είπε "Αφου είσαι ωραίο παιδί... γιατι κατέλληξες σε εμένα; Γιατί δεν βρίσκεις κάποια άλλη; Δεν θα σου είναι δύσκολο άλλωστε". "Ανασφάλεια" σκέφτηκε αυτός και απάντησε "Δεν θέλω άλλη, εσένα θέλω". Ο Αρλεκιν βάραγε χειροκροτήματα μέσα του... τι μαλάκας.

Κατέλληξαν σε ενα παγκάκι, αγκαλία. Μπλεγμένοι ο ένας μεσα στο κορμί του άλλου με τα πόδια κλειδωμένα... μια στάση που αν κανείς μαρτυρούσε τις σιλλουέτες θα έβλεπε κατι άκρως σεξουαλικό.

Του είπε την ιστορία της, 4 χρόνια με έναν ιπποπόταμο. Την βασάνιζε, καμία επικοινωνία με τους δικούς της. Τον ερωτεύτηκε και εκείνος το εκμεταλεύτηκε, κατέλληξαν με εκείνη να είναι υποχείριο και εκείνον να έχει βρεί μια υπηρέτρια να του καθαρίζει και να πηδάει... όταν ήθελε να φύγει την βάρεσε... του ξέφυγε δύσκολα και γύρισε στην οικογενειά της...

Ένας χρόνος είχε περάσει λοιπόν απο αυτο το σκηνικό... Εκείνος, ακούγωντας την ιστορία της είδε στο προσωπό του τη μορφή του λυτρωτή. Την λυπήθηκε, σαν πληγωμένο πουλί ένιωσε οίκτο και στοργή... νόμιζε οτι ερωτεύτηκε... τι μαλάκας. Η αγκαλιά τους έφερε πιο κοντά, πιο μπλεγμένους. Άρχισε να την φιλάει στο λαιμό, εκείνη δεν αντιστάθηκε... έφτασε να την τρίβει σε σημεία απροσπέλαστα... παγκάκι, δημόσιος χώρος και εκείνη πλέον ξέχασε κάθε ντροπή κάθε "έντιμη" δικαιολογία που είχε φέρει προηγουμένως για να γλυτώσει το φιλί. Εκείνος βυθίστηκε, είχε καιρό να νιώσει έτσι άλλωστε, το στόμα του έφτασε στο στήθος της... δημόσια. Μέσα στο άδειο πάρκο... και εκείνη δεν εφερε αντίσταση όταν το στόμα του άγγιξε τις ρώγες της...


... συνέχισε για λίγο το σόου (κάποιον έκανε ευτυχισμένο σίγουρα, τόσα μπαλκόνια γύρω δεν μπορεί) ώσπου του είπε να σταματήσει. "Δεν κάνει, δεν θέλω, όχι εδώ".

Το σεβάστηκε, έφτασε τοσο βαθιά και εκείνη... ούτε ενα φιλί.


Ένιωσε οτι είχε να δώσει μια ειλικρινή μάχη, με μια κοπέλα που πολεμούσαν οι φόβοι της να καταλαγιάσουν το πάθος της για αυτόν... τι μαλάκας.

Την πήγε μέχρι το σπίτι. Χώρισαν με μια αγκαλιά. Καληνυχτάκιας, είχε να το κάνει απο το λύκειο. "Χαλάλι" σκέφτηκε. Πίστευε οτι για μια τέτοια κοπέλα αξίζει κάθε προσπάθεια...

Χάθηκαν για λίγο, μίλαγαν φυσικά. Σειρά του να τρέχει στα νοσοκομεία, πήγε μαζί του αλλά έφυγε νωρίς γιατι της είχε μαγειρέψει ένας φίλος.

Μπήκε και εκείνος στο νοσοκομείο, δεν ήθελε επισκέψεις και το δήλωσε. Άλλωστε για λίγες μέρες θα καθόταν. Βγήκε, συναντήθηκαν έξω. Ζευγαράκι, φιλί δεν είχε ακόμα. Δεν τον πείραζε ήξερε οτι ήταν κοντά...

Και όντως ήταν, λίγες μέρες μετά τον πήρε βράδυ και του ζήτησε να βγουν επειγόντως. Εκείνος αρνήθηκε, είχε δουλεία. Μίλησαν την επόμενη μέρα, του εξήγησε οτι πήγε να πάρει πράγματα που είχε αφήσει στο σπίτι του πρώην. Εκείνος την πρόσβαλλε, εκείνη ανταπέδωσε με αποτέλεσμα να την χτυπήσει στη μύτη... ήθελε λοιπόν την παρέα του γιατι ένιωθε χάλια. Επίσης του είπε οτι κάθε ίχνος φόβου που είχε εξαφανιστεί μέχρι τώρα εξαιτίας του περιστατικού ξαναγύρισε. Ήταν πίσω στο μηδέν.

Απο εκείνη την στιγμή που μίλησαν, εκείνες οι περιγραφές άρχισαν να του βάζουν φυτιλιές. Δεν την πίστευε, οικογένεια; Φίλοι; Κανείς να αντιδράσει; Στράβωσε και με το σχόλιο οτι ξαναφοβάται.

Βρέθηκαν, του είπε οτι ήταν χάλια το βράδυ και ήθελαν να βρεθούν. Του είπε οτι απλά κατέληξε στο σπίτι του φίλου της (του ίδιου που της είχε μαγειρέψει) και κοιμήθηκε εκεί. Μελανιά υπήρχε, άλλοθι; Ίσως... εκείνη είχε ανεβάσει διάθεση. Φιλήθηκαν... εκείνος χάρηκε, και κάθε ίχνος δυσπιστίας εξαφανίστηκε... η κυρία ήταν μαιτρ του παιχνιδιού.

Απο τότε σε κάθε έξοδο ήταν 100% ζευγάρι πλέον, δεν την χόρταινε και δεν σταμάταγε να την φιλάει. Προκλητική, ναζιάρα... το λάτρευε και για αυτές τις ελάχιστες στιγμές που βρισκόντουσαν εκείνος το απολάμβανε. Κάθε τους συνάντηση σύντομη, μία με δύο ώρες. Πάντοτε έπρεπε να φύγει, να μαγειρέψει στο σπίτι, να βοηθήσει κάποιο συγγενικό πρόσωπο...

Εκείνον τι τον ένοιαζε, τσίμπαγε... την σχέση του την είχε...

Ώσπου άρχισε πάλι να μυρίζεται τα άπλυτα. Καινούρια εβδομάδα και εκείνη δεν μπορούσε να μιλήσουν το πρωί επειδή ήταν άρρωστη... έμαθε όμως οτι το βράδυ πήγε με τον "κολλητό" για να κάνει τρύπα στην γλώσσα της... το κατάπιε...

Επικοινώνησαν, κανόνισαν να βρεθούν την επόμενη μέρα... Όπερ και εγγένετο... στον δρόμο του στέλνει μύνημα οτι είναι άρρωστη με πυρετό. Της ευχήθηκε ένα απλό "περαστικά" και την ξέγραψε.

Δεν έστειλε μύνημα. Δεν πήρε τηλέφωνο, κατάλαβε οτι το όνειρο ήταν φούσκα και απο την εμπειρία του ήξερε οτι αυτά τα πράγματα κόβονται μαχαίρι. Έλα όμως που η διαολεμένη η τύχη τα φέρνει έτσι που είχε ξεχάσει στην τσάντα της το Mp3 Player που κουβάλαγε πάντοτε μαζί του... έπρεπε να την δεί μια τελευταία φορα για να το πάρει πίσω...

Άφησε να περάσουν μερικές μέρες και έστειλε μύνημα. Μίλησαν στο μουσουνου και εκείνη ήταν προφανέστατα εκνευρισμένη μαζί του επειδή "Απο ότι φαίνεται δεν είναι και για πολλά πολλά στην σχέση" εκείνος φυσικότατα το αρνήθηκε και της έριξε το μπαλάκι αναφέροντας την έλλειψη επικοινωνίας απο πλευρά της. Τα πνεύματα κατευνάστηκαν και κανόνισαν για άλλη μια φορα να βρεθούν.

So sad but so true.

Δανεισμένο απο ένα εξαίρετο webcomic. (http://www.threepanelsoul.com/)





αληθινότατο αν και δυσάρεστο...




Τυχερός εκείνος που μπορεί να ερωτευτεί κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη του φορά που ερωτεύεται...

Θητεία στη Κύπρο.

Είναι ωραίο πράγμα η ανωνυμία, πολύ ωραίο πράγμα όντως.

Όντας τέκνο της μαμάς πατρίδας και εγώ αναγκάστηκα (διότι περι εξαναγκασμού πρόκειται) να υπηρετήσω και γώ "Τας ένδοξας ενόπλας δυνάμεις ημών".


Ήμουν αρκετά αγαθός δε ώστε να προσφερθώ εθελοντικά για να εκτίσω την θητεία μου στην Κύπρο.


Μας υποσχέθηκαν ανθρώπινες εγκαταστάσεις, έναν "διόλου ευκαταφρόνητο μισθό" και άδειες προγραμματισμένες απο εμάς και εμάς μόνο.


Περιττό να πώ οτι πηραμε τα @@ μου.



Δεν λέω, καλή η Κύπρος. Πανέμορφη με φιλικότατο κόσμο, πεντακάθαρες παραλίες και με τις πιο ωραίες γυναίκες που έχω συναντήσει ποτέ (ίσως βέβαια να μιλάει και η γνωστή αγαμία που βαράει τους φαντάρους, δεν ξέρω).


Το στρατόπεδο όμως;



Χάλια, μαύρα χάλια.


Τουαλέτες 3 (τρείς) τον αριθμό. Η μία πάντοτε βουλωμένη και στις άλλες 2 το καζανάκι δουλεύει κάθε εθνική εορτή και αργία (για τους έχων ήδη υπηρετήσει γνωρίζουν πολύ καλα τι σημαίνει αυτό για μια στρατιωτική μονάδα).


Νερό άφαντο. Καυτό (να κοκκινίζει το δέρμα) οταν υπάρχει. Το μόνο που έχουμε είναι σε υδροφόρες, στάσιμο και το βαράει ο ήλιος όλη την ημέρα.

Μπάνιο κάνουμε μεσα εκεί, ένας ένας ή και όλοι μαζί. Σε μια δεξάμενη που ουσιαστικά καταλήγει να περιέχει σαπουνάδες και τα κάτουρα του άλλου.


Και γαμώ τις ανθρώπινες εγκαταστάσεις ε;


Ο θαλαμός μας, ένα κοτέτσι με λαμαρίνα για στέγη. Τα καλοκαίρια στη Κύπρο αγγίζουν και τους 45 βαθμούς... φούρνος ο θάλαμος με έναν μόνο ανεμιστήρα που μας δίνουν τα στελέχη όταν σχολάνε. (Τώρα μας φέραν 3 (τρείς) μικρούς, απο αυτούς που ίσα ίσα χωράνε σε ενα περίπτερο. Για ένα θάλαμο 20 ατόμων).


Φοριαμοί λιγότεροι. Αναγκαζόμαστε να μοιραζόμαστε 2 άτομα μία ντουλάπα.


Φαί; Σκεφτείτε οτι ήμαστε μονάδα που περιέχει 3 Κυπριακές πυροβολαρχίες και 1 Ελληνική. Οι Κυπραίοι (17 χρονών παλικάρια ως επι το πλείστον) μαγειρεύουν και δεν ξέρουν να βράζουν ούτε ένα αυγό.


Φυσικά εκείνοι δεν έχουν κανένα παράπονο διότι μέρα παρα μέρα είναι σπίτι τους (10 λεπτά απόσταση απο το στρατόπεδο οι περισσότεροι) και τρώνε, ξυρίζονται, πλένονται, χέζουν σπίτια τους οι άνθρωποι.


Εμείς, προστάτες των συμφερόντων του Ελληνικού Έθνους μη χέσω, έχουμε μια έξοδο και πρέπει 10 να ήμαστε μέσα αλλιώς πεφτει καμπάνα.


Εννοείται οτι τα παραπονά μου δεν τα κατευθύνω στους Κυπραίους συναδέλφους μου. Και εμείς τα ίδια θα κάναμε στη θέση τους, το μόνο βέβαιο. Όμως αν είναι δυνατόν. Μια μονάδα με Έλληνες στις διοικητικές θέσεις (Διοικητής, Υποδιοικητής, Λοχαγός Πληροφορικής, Λοχαγός πυροβολαρχίας, Επιλοχίας πυροβολαρχίας) να μην δίνουν δεκάρα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για την έστω ανθρώπινη διαβίωση των φαντάρων τους.


Δημόσιοι υπάλληλοι ολκής. Δύο η ώρα όλοι είναι στην πύλη με τα αυτοκινητά τους και πάνε σπιτάκι τους... τι ανάγκη έχουν...





Υ.Γ Θα συνεχιστεί όταν βρεθεί το κουράγιο και η όρεξη...

Ο Mister S. και το μυστήριο της κλεμμένης παντόφλας. Τεύχος 2ον.

Η εκπαίδευση μου στο ΚΕΝ ήταν σαν να παίζω σε γιαπωνέζικο καρτούν (anime... duh) χαμηλού προϋπολογισμού... με πολύ πολύ κακή μεταγλώττιση.

Αρχικώς θα αναφέρω τα επίθετα των ανωτέρων μου μεταφρασμένα στα αγγλικά. Δεν έχουν υποστεί καμία περαιτέρω επεξεργασία. Αρκεί κάποιος να κάνει τη μετάφραση στα Ελληνικά για να καταλάβει πως λέγονται.


Με σειρά βαθμού.

Brigadier Birdick (για άμεση μετάφραση Bird-Dick)
Commander Bull (ω ναί, δεν αστειεύομαι καθόλου)
Captain Bishop
Captain Salmon
Lieutenant Hillbill
Second Lieutenant Marine
Second Lieutenant Diamond
Second Lieutenant Barrel <- Γυναίκα
Second Lieutenant Kangaroo
Second Lieutenant Painter
Sergeant Barbie Cross <- Γυναίκα, σε αυτή ολόκληρο το ονοματεπώνυμο ταίριαζε για μετάφραση.
Sergeant Eve (ποτέ δεν έμαθα το επίθετο της... κρίμα...)

Κάθε μέρα ήταν άλλο ένα επεισόδιο (με μερικά filler-ins βέβαια) με πρωταγωνιστές αυτούς τους χαρακτήρες.


Από όλους αυτούς (φυσικά υπάρχουν και άλλοι αλλά δεν μεταφράζονται έτσι τα επίθετα) οι μισοί ήταν νοήμονες άνθρωποι με τους οποίους μπορούσες να συνεννοηθείς.

Μάλιστα με μερικούς απο αυτούς θα μπορούσα άνετα να πάω να πιω έναν καφέ και να κάνω παρέα γενικότερα στην πολιτική μου ζωή. Άλλους, όπως δήλωσα σε συναδέλφους και περιγελάστικα, τους ακολουθούσα με θάρρος και σιγουριά στη μάχη. Πρόκειται για ανθρώπους που είχαν τρομερή γνώση και σεβασμό για το αντικείμενο τους και σου ενέπνεαν σιγουριά αλλά σου φερόντουσαν και ανθρώπινα.


Οι υπόλοιποι χωρίζονται σε αυτές τις δύο κατηγορίες:

Δημόσιοι υπάλληλοι: Απλά έβγαλα τη -insert στρατιωτική σχολή here- για να βρώ μια σίγουρη δουλειά... βαριέμαι...

Στρατόκα*λοι: ΠΕΣΕ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕ! ΤΡΟΧΑΔΗΝ ΛΕΜΕ! ΤΩΡΑ! ΖΩΟ ΕΙΣΑΙ? ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ? ΣΕ ΣΤΑΒΛΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ? ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΕ! ΑΝΤΕ ΜΗΝ ΣΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!... και άλλα ωραία γραφικά και 100% αληθινά (με αποκορύφωμα τη φράση ΚΟΙΜΗΘΗΤΕ ΜΗΝ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!. Σε στέλνει για ύπνο πριν προλάβεις να βήξεις στο μαξιλάρι.)


Γ' μέρος ακολουθεί.

Ο Mister S. και το μυστήριο της κλεμμένης παντόφλας. Τεύχος 1ον.

40 (περίπου) μέρες μετά το στρατό. Η ώρα να φύγω απο το ΚΕΝ ήρθε. Τα συναισθήματα. Ανάμικτα.


Τελικά ο στρατός δεν είναι τίποτε το φοβερό. Οι πρώτες μέρες ήταν κάπως δύσκολες. Δεν συνηθίζεις τόσο εύκολα άλλωστε το γεγονός οτι θα μείνεις κλεισμένος σε ένα χώρο για το υπόλοιπο της χρονιάς. Δυσκολία υπάρχει επίσης στο να συνηδητοποιήσεις οτι πρέπει να ακολουθείς διαταγές. Όταν στις λένε και όπως στις λένε.

Κατα τ'αλλα υπάρχει το σκούπισμα, σφουγγάρισμα, μαγείρεμα, πλύσιμο ταψιών κ.τ.λ δεν τα γλύτώνεις. Όλα εξαρτώνται απο τις υπήρεσίες που έχεις και πότε τις έχεις.

Προσωπικά το έβαλα σαν ηθικό στόχο να μην κάνω ποτέ σκουπιδιάρα στο στρατό. Έχω χωθεί σε όλες τις άλλες υπηρεσίες μέχρι τώρα. Αλλα σκουπίδια δεν μαζεύω με τίποτε.


Δεν θα πώ τα κλασσικά κάθε νεοσύλλεκτου. Πώς ο στρατός δεν έχει λόγο ύπαρξης, πως μας πέρνουν μακριά απο τα σπίτια μας δίχω λόγο κ.τ.λ.

Παρόλο που είναι γνωστό οτι είμαι αντηρισσίας στα περισσότερα πράγματα που συναντώ θα έλεγα οτι... Ναι, ο στρατός έχει την χρησιμότητα του.

Ίσως όχι αυτη που προβλέπεται, να έχουμε στρατιωτική γνώση έτσι ώστε να μην ήμαστε τελείως άσχετοι σε περίπτωση πολέμου, αλλά μια άλλη... Προσφέρει μια ευκαιρία για ωρίμανση, τη δυνατότητα να καταλάβεις οτι δεν είναι όλοι ίδιοι και οτι πρέπει να συμπεριφέρεσαι ανάλογα και ίσως σου μαθαίνει και μερικά πράγματα που θα σε βοηθήσουν στη ζωή γενικότερα.


Π.χ εγώ δεν ήξερα να δουλεύω το φτυάρι πριν το στρατό, τώρα είμαι το πιο γρήγορο φτυάρι Στερεάς Ελλάδας και περιχώρων. Επίσης δεν ήξερα να σφουγγαρίζω (η μάλλον να βάφω τα πλακάκια των μαγειρίων μαύρα) και να στρώνω το κρεβάτι μου (τώρα ξέρω με 3 διαφορετικούς τρόπους! τι χρήσιμο!)

Ο παραλογισμός στον στρατό είναι το δυνατό αλλα και συνάμα το πιο αδύνατο σημείο του.

Έχει πλάκα, ομολογουμένως και ιδιαίτερα αμα είσαι "απ'εξω" και παρατηρείς. Όταν βέβαια έχει επίδραση πάνω σου τότε φτάνεις σε νέα όρια. Υπομονής, κατανόησης και αντοχής της πνευματικής και ψυχολογικής μαλακίας που φέρουν κάποιοι.


Οι οποίοι όλως τυχαίως είναι κατα 99% των περιστάσεων... ανώτεροι σου.


Μέρος Β' ακολουθεί.